ชุดตรวจเชิงปริมาณแอนติเจนของสุนัข Parvovirus (การทดสอบอิมมูโนโครมาโตกราฟีด้วยฟลูออเรสเซนต์ของนาโนคริสตัลของโลกที่หายาก) (CPV Ag)

อาการทางคลินิกสามารถแบ่งคร่าวๆ ได้เป็น: ประเภทลำไส้อักเสบ, ประเภทกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ, ประเภทการติดเชื้อทั่วร่างกาย และประเภทการติดเชื้อที่ไม่เด่นชัดสี่ประเภท
(1)ประเภทลำไส้อักเสบ อาการของโรคลำไส้อักเสบที่เกิดจากการติดเชื้อพาร์โวไวรัสในสุนัขเป็นที่รู้จักกันดี และความรุนแรงที่จำเป็นสำหรับการติดเชื้อค่อนข้างต่ำ ประมาณ 100 ไวรัส TCID50 ก็เพียงพอแล้วอาการที่เกิดหลังคลอด ได้แก่ ง่วงซึม เบื่ออาหาร ตามมาด้วยโรคบิดเฉียบพลัน (เลือดออกหรือไม่ตกเลือด) อาเจียน ขาดน้ำ อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น อ่อนแรง เป็นต้น ความรุนแรงของอาการขึ้นอยู่กับอายุของสุนัข สภาวะสุขภาพ ปริมาณไวรัสที่กินเข้าไป และเชื้อโรคอื่นๆ ในลำไส้อาการลำไส้อักเสบทั่วไป หลักสูตรของโรคคือ: 48 ชั่วโมงแรก เบื่ออาหาร ง่วงนอน มีไข้ (39.5°C ~ 41.5°C) จากนั้นเริ่มอาเจียน ก่อนที่จะอาเจียนภายใน 6 ถึง 24 ชั่วโมง พร้อมด้วยอาการท้องร่วงต่อไปนี้ ระยะเริ่มแรกมีสีเหลือง สีเทา และสีขาว ตามมาด้วยอาการท้องร่วงเป็นเลือดหรือเมือกหรือมีกลิ่นเหม็นสุนัขขาดน้ำอย่างรุนแรงเนื่องจากการอาเจียนและโรคบิดอย่างต่อเนื่องในการตรวจทางคลินิก นอกเหนือจากภาวะขาดน้ำอย่างเห็นได้ชัดแล้ว การลดลงของเซลล์เม็ดเลือดขาวอย่างมีนัยสำคัญต่ำเพียง 400 ถึง 3,000/ไมโครลิตร เป็นผลจากรอยโรคที่ตรวจพบบ่อยที่สุด​
(2)ประเภทกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ ประเภทนี้พบเฉพาะในสุนัขป่วยอายุ 3 ถึง 12 สัปดาห์ ซึ่งส่วนใหญ่มีอายุต่ำกว่า 8 สัปดาห์อัตราการเสียชีวิตสูงมาก (สูงถึง 100%) และการหายใจและการเต้นของหัวใจผิดปกติสามารถเห็นได้ในทางคลินิกในกรณีเฉียบพลัน จะเห็นได้ว่าลูกสุนัขที่มีสุขภาพดีล้มลงและหายใจลำบากกะทันหัน และเสียชีวิตภายใน 30 นาทีส่วนใหญ่เสียชีวิตภายใน 2 วันลูกสุนัขที่ติดเชื้อกึ่งเฉียบพลันสามารถเสียชีวิตได้ภายใน 6 เดือนเนื่องจากภาวะหัวใจผิดปกติเนื่องจากสุนัขตัวเมียส่วนใหญ่มีแอนติบอดีต่อโรคอยู่แล้ว (จากการฉีดวัคซีนหรือการติดเชื้อตามธรรมชาติ) แม่ของลูกสุนัขจึงสามารถป้องกันลูกสุนัขจากการติดเชื้อของโรคได้ ดังนั้น โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบชนิดจึงค่อนข้างหายาก​
(3)การติดเชื้อทั่วร่างกาย มีรายงานว่าลูกสุนัขภายใน 2 สัปดาห์หลังคลอดเสียชีวิตจากการติดเชื้อโรค และการชันสูตรพลิกศพพบว่ามีเนื้อร้ายเลือดออกเป็นวงกว้างในอวัยวะสำคัญต่างๆ ในร่างกาย​
(4) ประเภทของการติดเชื้อที่ไม่เด่นชัด คือ หลังจากการติดเชื้อไวรัสสามารถแพร่ขยายในสุนัขแล้วขับออกทางอุจจาระได้แต่สุนัขเองก็ไม่แสดงอาการทางคลินิกแต่อย่างใดการติดเชื้อประเภทนี้พบได้บ่อยในสุนัขที่มีอายุมากกว่าหนึ่งปี หรือสุนัขที่ได้รับการฉีดวัคซีนไวรัสชนิดเชื้อตาย